Nederland verdient beter bestuur. Maar met verkiezingen op komst en een demissionair kabinet, lijkt het vooral te gaan om politieke profilering en ruzie. Wat krijgen we? Openlijke wrevel tussen Frans Timmermans (GroenLinks-PvdA) en Dilan Yesilgöz (VVD). Een clash van ego’s en ideologieën, terwijl het land snakt naar stabiliteit en visie.
Campagnestand: altijd aan
Yesilgöz klaagt dat er “altijd prikkeldraad” uit de hoek van Timmermans komt. Timmermans noemt haar inconsistent, te rechts, te weinig visionair. Maar wat ze allebei missen, is iets wat in deze tijd zeldzaam is geworden: bestuurlijke volwassenheid. Leiderschap is geen eindeloos moddergooien, het is verantwoordelijkheid nemen voor de complexiteit van vandaag.
Links dicteert, rechts manoeuvreert
Timmermans heeft inhoudelijke punten, zeker. Maar zijn toon is vaak belerend. Hij overtuigt niet, hij dicteert. Wie kritiek heeft, wordt weggezet als asociaal of ‘aan de verkeerde kant van de geschiedenis’. Zo verlies je contact met mensen die het anders zien, maar niet onwelwillend zijn.
En laten we eerlijk zijn: hoewel hij de lijsttrekker is van een fusiepartij, klinkt Timmermans inhoudelijk steeds vaker als GroenLinks, niet als PvdA. De sociale koers is ingeruild voor moreel idealisme. Wat ooit ging over bestaanszekerheid, solidariteit en pragmatisch beleid, klinkt nu als klimaatactivisme, identity politics en morele superioriteit. Dat mag overtuigen in de collegebanken, maar voelt voor veel kiezers wereldvreemd. Alsof de PvdA is opgelost in GroenLinks, en dat schrikt af.
Yesilgöz presenteert zich als het realistische alternatief, maar het VVD-verhaal onder haar leiding blijft vaag. Veel strategische profilering, weinig nieuwe richting. En ondertussen klinkt de echo van Rutte nog na in elk dossier dat wordt doorgeschoven in plaats van opgelost.
Het land wacht op bestuur, geen geruzie
We staan voor grote uitdagingen: woningnood, klimaatdruk, migratie, een zorgsysteem dat kraakt. Maar in plaats van oplossingen, krijgen we retorische loopgraven en politieke prikkeldraad. Nederland verdient beter bestuur, met aandacht voor samenwerking en de echte problemen die om keuzes vragen.
Wat veel mensen vergeten, is dat ook de verhoudingen in de Eerste Kamer er steeds meer toe doen. Wetten moeten niet alleen de Tweede Kamer passeren, maar ook de Senaat. Waar dat vroeger vaak een formaliteit was, is het nu een volwaardig politiek speelveld geworden. De machtsverhoudingen liggen daar heel anders dan in de Tweede Kamer, en partijen maken er steeds vaker gebruik van om beleid te blokkeren of te vertragen. Dat betekent dat wie écht wil besturen, verder moet denken dan een mooie uitslag op verkiezingsavond. Zonder draagvlak in beide Kamers verandert er niets.
Wilders groeit op de puinhopen
En wie profiteert daarvan? Juist, de PVV. Wilders hoeft alleen maar achterover te leunen. Geen verantwoordelijkheid, geen nuance, alleen woede voeden met oneliners. Zolang anderen elkaar blijven bevechten, groeit hij op hun puinhopen. Dat is het gevolg als we het laten bij schreeuwen en blokkeren, terwijl Nederland beter bestuur verdient.
Bontenbal boven bombast
Als er dan toch een partij mag profiteren van dit politieke gekrakeel, laat het dan het CDA zijn. Niet vanwege het christelijke element — dat is voor mij persoonlijk geen stemreden. Maar ik kom wél uit een christelijk nest. Gelukkig niet uit zo’n gemeenschap waar uitsluiting en veroordeling de boventoon voeren, zoals we die helaas óók kennen.
Ik heb geleerd dat geloof in de praktijk gaat over waarden: fatsoen, verantwoordelijkheid, zorg voor elkaar. En dat het niet uitmaakt of je homo, hetero, bi, trans of niet-gelovig bent. Wat telt is hoe je met mensen omgaat.
Juist nu spreekt die houding me aan. Mijn allereerste stem ging naar Ruud Lubbers. Geen schreeuwer, geen populist, maar een premier met gezag en overzicht. Onder Henri Bontenbal hoor ik voor het eerst in jaren weer iets terug van die rust, koersvastheid en eerlijkheid.
Geen gebakken lucht, geen makkelijke slogans. Maar bestuur, uitleg en respect voor verschil. Dat is geen zwakte. Dat is precies wat dit land nodig heeft.
Tijd om bruggen te bouwen
Nederland heeft geen behoefte aan geschreeuw of morele verhevenheid. Nederland verdient beter bestuur. Leiders die verbinden, uitleggen en bouwen. Mensen die het vertrouwen herstellen, in plaats van het nog verder af te breken.
Zolang de gevestigde partijen elkaar blijven bevechten, wint niemand.
Behalve Wilders.
Lees ook:
