PVV in de coalitie: het recept voor politieke kortsluiting

Wilders Pers

Je mag stemmen op wie je wilt. Echt waar. Als jij gelooft dat de Partij voor de Dieren jouw pensioen veiligstelt, of dat de SGP je een ticket naar het paradijs bezorgt — leef je uit. Dat is democratie. Maar er is één partij waarvan je inmiddels mag zeggen: als je daarop stemt, stem je op chaos. De PVV — of beter gezegd: de Partij voor de Vluchtstrook, want zodra het op regeren aankomt, zijn ze al weg.

Laat ik daar meteen eerlijk over zijn: ik zou zelf nooit op de PVV stemmen. Alleen al vanwege hun gedrag in de regering. Niet vanwege hun standpunten op migratie of cultuur — daar kun je het over hebben. Maar wel omdat ze keer op keer aantonen simpelweg niet bestuurbaar te zijn. En dat is voor mij een breekpunt.

Waarom de PVV een onbetrouwbare regeringspartner is

PVV - Partij voor de Vluchtstrook

Geert Wilders is een politicus die dol is op het podium. Geef hem een camera, een knallende oneliner en een rapport vol cijfers over asielinstroom (liefst zonder context), en hij glimt van genoegen. Maar zodra hij niet meer alleen hoeft te roepen, maar ook echt moet regeren, slaat de paniek toe. Dan verandert de grote leider plots in een bange vrijgezel met politieke bindingsangst: als het serieus wordt, maakt hij het uit.

Dat zagen we deze week weer. De man die zo graag premier wilde worden, trok zélf de stekker uit zijn eigen kabinet. Waarom? Omdat zijn coalitiepartners — heel onredelijk, uiteraard — niet blind een lijstje wilden ondertekenen met vage asielmaatregelen. In plaats van overleg of onderhandeling werd het: “Teken nu, of ik stap eruit.” En ja hoor — hij was weg.

Deze regering is nooit echt op gang gekomen

Laten we eerlijk zijn: deze hele coalitie is nooit echt van de grond gekomen. Vanaf het begin was er gedoe, gekibbel en gesteggel over wie wat wilde — en vooral: wie het hardst nee kon zeggen. Daadkracht? Nauwelijks. Beleidsresultaten? Amper. Want zolang Wilders aan tafel zat, hing er altijd een zwaard van Damocles boven de coalitie. Iedereen wist: als het hem niet zint, trekt hij de stekker eruit.

Kabinet Schoof 1

NSC logo

Daar komt nog bij dat ook NSC intern op losse schroeven stond, zeker nadat Pieter Omtzigt — oprichter en politiek boegbeeld van Nieuw Sociaal Contract — zich terugtrok van het politieke toneel. En eerlijk is eerlijk: ik heb daar destijds op gestemd en ik heb er echt spijt van. Want zonder Omtzigt aan het roer bleef er weinig over van de belofte van bestuurlijke vernieuwing. Wat overbleef was een partij zonder duidelijke aanvoerder. Niemand wist meer wie er echt aan het stuur zat, en dat merkte je. De een zei ja, de ander nee, en de koers leek per dag te wisselen.

CDA logo
VVD logo

Laten we wel wezen: het CDA of zelfs de VVD is zo slecht nog niet. Je kunt er van alles van vinden, maar dan wordt het land tenminste nog verantwoord geregeerd. Met mensen die weten hoe je een begroting leest, een minister laat functioneren, en een kabinet niet na drie zinnen laat klappen.

En natuurlijk, aan iedere politieke partij zit een schaduwkant. Niemand is brandschoon, en idealen botsen nou eenmaal met de realiteit. Maar wat het niet makkelijker maakt: het politieke landschap is zo versplinterd, dat het inmiddels een diplomatieke kunst op olympisch niveau is om überhaupt nog een regering te vormen. Iedereen heeft net genoeg zetels om tegen te houden, maar niemand genoeg om echt te leiden.

PVV veroorzaakt politieke stilstand — en kost ons geld

De PVV is een onbetrouwbare regeringspartner — dat blijkt keer op keer. Dit is geen regeren meer, maar een politieke datingshow waarin Wilders telkens zegt dat hij klaar is voor een serieuze relatie, maar zodra het gesprek over samenwonen begint, springt hij in z’n Toyota Prius en rijdt hij weg.

En ondertussen? Ondertussen zitten wij als land weer met de gebakken peren. Geen besluiten, geen beleid, alleen nog meer demissionaire weken en nieuwe verkiezingen in het vooruitzicht.

De “gewone Nederlander” — waar Wilders het altijd voor zegt te doen — krijgt dus wéér maandenlang niets. Geen oplossingen voor woningnood, niet voor de zorg, en ook geen nieuw migratiebeleid. Alleen maar politieke stilstand.

En alsof dat nog niet zuur genoeg is, kost dit grapje Nederland ook nog eens bakken met belastinggeld. Want ook al is het kabinet gevallen, de bewindspersonen blijven voorlopig gewoon aan — en als ze straks opstappen, krijgen ze wachtgeld. Maandenlang. Zonder noemenswaardige resultaten, maar wél keurig doorbetaald. Met geld van jou en mij.

De peilingen? Reden tot zorg — en tot gebed

Ondanks alles blijft de PVV stevig in de peilingen staan — rond de 30 zetels. Dat is nogal wat, voor een partij die zojuist weer een kabinet om zeep heeft geholpen. Laten we hopen dat dat aantal zich nog flink reduceert, want het laatste wat Nederland nodig heeft, is nóg een ronde chaos op rechts.

peilingen 31-5-2025

Maar goed, alsof we alleen op rechts reden tot zorg hebben. Nee hoor — aan de andere kant van het spectrum lonkt het volgende rampscenario: GroenLinks/PvdA als grootste partij. En eerlijk? Ik ben nu al op zoek naar een stille boskapel om te bidden dat dat niet gebeurt.

Want stel je het even voor: een kabinet vol klimaatcommissarissen, woke beleidscoaches en vergaderingen over de emotionele impact van stoeptegels. Belastingen door het dak, een toeslag voor het hebben van een benzineauto, en subsidie op composteerbare regenkleding voor genderinclusieve community-tuinen.

Nee dank je. Dan liever vier jaar demissionair geklungel, grijze beleidsstilstand en verveelde ministers op de automatische piloot — dan vol gas richting de groene afgrond, met Timmermans als moreel kompas en de rest van Nederland op rantsoen.
Dat is niet progressief, dat is gewoon levensgevaarlijk.

We kunnen van alles vinden van Mark Rutte — maar hij liep er niet voor weg

We kunnen ouwehoeren wat we willen over Mark Rutte (VVD), die jarenlang onze minister-president was. Er is genoeg te zeggen over zijn gedraai, zijn geheugenproblemen, en het feit dat ‘ik heb daar geen actieve herinnering aan’ inmiddels cultureel erfgoed is. Maar laten we wel wezen: hij bleef wel staan. Regeren is keuzes maken, compromissen sluiten, en soms je eigen achterban teleurstellen. En dat deed hij — jarenlang.

Of je het nou met hem eens was of niet: Rutte koos niet voor de uitgang zodra het lastig werd. In dat opzicht kan Wilders er nog een hoop van leren.

PVV onbetrouwbare regeringspartner: het patroon is duidelijk

Wie even terugkijkt, ziet een duidelijk patroon. In 2012 liet Wilders ook al een kabinet vallen. Toen ook omdat het hem niet beviel. En nu weer. Als je daarop stemt, stem je dus niet op verandering, maar op herhaling van zetten.

Bovendien is inmiddels wel duidelijk dat geen enkele andere Nederlandse partij nog haar vingers wil branden aan een kabinet met de PVV. De afgelopen maanden hebben bewezen dat samenwerken met Wilders simpelweg geen houdbare route is. Dus als we niet willen dat ons land definitief onbestuurbaar wordt, lijkt het me wijs om bij de volgende verkiezingen voor een realistisch alternatief te kiezen. Eén dat verantwoordelijkheid niet uit de weg gaat. Maar doe dat wel met je verstand — niet uit frustratie, maar met het oog op wat wérkt.

Dus ja, stem waar je wilt. Maar wees eerlijk: een stem op de PVV is geen stem voor daadkracht of stabiliteit. Het is een stem op iemand die keer op keer bewijst weg te lopen zodra het spannend wordt. En dat is voor mij precies de reden waarom ik het nooit zou doen.

Deze kabinetscrisis onderstreept wat velen al langer zien: de PVV is een onbetrouwbare regeringspartner. Of het nu gaat om migratie, samenwerking of begrotingsbeleid — zodra het serieus wordt, trekt Wilders zich terug. Zo kun je geen land besturen.


Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *